Opvoeden is ook een kunst

Aldi. Bijna klaar met boodschappen doen. Nog even alles goed in mijn rugzak stoppen. Stukje verderop staat een moeder met haar zoontje. Ik schat een jaar of 10. Was al in de winkel bezig iedereen ziek te hoesten, want hand voor de mond kenden hij en moeders blijkbaar niet.
Ik hoor hem zeggen tegen zijn moeder: 'Mamma kijk, die mevrouw heeft een korte arm. Mamma, kijk dan!'. Zijn toon klinkt enigszins dwingend.

Ik ben klaar en loop naar de uitgang. Achter mij hoor ik het jochie inmiddels bijna schreeuwen. 'Kijk mamma, die ene arm is veel korter dan die andere! Die is veel langer!'.
Terwijl ik buiten naar mijn fiets loop, hoor ik hem nog. Ik kijk naar de moeder, maar die doet of ze gek is. Wanneer ze mij aankijkt, glimlach ik maar naar haar. Maar eigenlijk had ik het liefst dat jochie even met zijn hoofd in de prullenbak geduwd. Kids zijn eerlijk, kids vragen, en dat vind ik helemaal prima. Maar ik zit er nou niet echt op te wachten om in en buiten een winkel al schreeuwend besproken te worden.


Eigenlijk zou ik die moeder met haar hoofd in de prullenbak moeten duwen, want die zou dat joch wel eens wat meer kunnen opvoeden. Te beginnen met hand voor je mond houden als je moet hoesten. Maar goed, that's life.
Ik stap op mijn fiets en ga weer verder met mijn eigen, soms bijna hilarische leven. Ik heb inmiddels een olifantenhuid en dat is maar goed ook.